تعیین طرح سانسور بهینه در آزمایشات طول عمر

تحلیل داده های مربوط به زمان بقا و خرابی در بسیاری از شاخه های آمار کاربردی مورد توجه است. ماهیت آزما یش های مربوط به این داده ها اغلب همراه با حذف واحدهایی از آزمایش هستند که اینگونه حذف ها «سانسور» نامیده می شود. در واقع داده های سانسوریده مرتبط با آن دسته از واحدهای آزمایشی هستند که ممکن است تا پایان آزمایش خراب نشوند. زیرا در آزمایشات بررسی طول عمر یا زمان مطالعه محدود است و نمی توان تا وقوع آخرین خرابی آزمایش را ادامه داد یا بعضی از این رو باید از نمونه گیری همراه با سانسور استفاده شود. سانسور انواع مختلف که در این پایان نامه از سانسور فزاینده نوع 2 استفاده شده است. سانسور فزاینده نوع 2 بدین صورت است که ابتدا n تعداد نمونه کامل و m تعداد نمونه موثر (تعداد خرابی) توسط آزمایش گر و با توجه به زمان آزمایش، واحدهای آزمایشی در دسترس، هزینه ها و .... تعیین می شوند. آزمایش از زمان t=0 آغاز می شود. با مشاهده ی اولین خرابی (شکست)، تعدادی از واحدهای آزمایشی به طور تصادفی از آزمایش حذف می شوند (سانسور می شوند). بلافاصله بعد از رویداد دومین خرابی، تعدادی دیگر از واحدهای آزمایشی به طور تصادفی حذف می شوند و این روند تا زمان m امین خرابی ادامه پیدا می کند که دراین زمان همه ی مولفه های باقی مانده سالم، از آزمایش حذف می شوند.مسئله ی مورد بررسی در این پایان نامه این است که برای تعیین تعداد واحدهایی که در هر مرحله حذف می شوند، باید از چه معیارهایی استفاده کرد؟ همانطور که می دانیم در تمامی نمونه گیری ها و تحلیل های آماری، هدف این است که بهترین استنباط و بیشترین اطلاع را از جامعه بدست آوریم. به عنوان مثال در بحث برآورد پارامترها، باید طرح سانسور را به گونه ای انتخاب کنیم که نمونه ی مشاهده شده بیشترین اطلاع از پارامترهای مجهول جامعه را در اختیارمان بگذارد یا واریانس برآوردگرها کمترین مقدار ممکن را داشته باشد.